Bu, tek kas lifi aksiyon potansiyellerini kaydetmek için özel bir tekniktir ve lif yoğunluğu ve jitteri ölçmek için kullanılır. Lif yoğunluğu bir motor ünit içindeki kas liflerinin sayısının ve dağılımının bir göstergesidir. Jitter aynı motor üniteye ait iki tane tek kas lifinin ard arda yaptığı deşarjlar arasındaki interpotansiyel intervalin değişkenliğidir. Bu fenomen büyük ölçüde, distal aksonun dallanma noktasındaki gecikmenin çok hafif değişkenliğinden ve nöromüsküler kavşakta sinaptik gecikmedeki değişkenlikten dolayıdır. Bu nedenle TL-EMG, nöromüsküler iletim bozukluklarının, başlıca da asıl klinik kullanımını bulduğu miyastenia gravis’in, saptanmasında özellikle yararlıdır. Fakat, lif yoğunluğu ve jitter denervasyon ve reinnervasyona neden olan nöropatik hastalıklarda da artabilir. Miyopatik hastalıklarda genellikle normaldir ya da hafifçe artar.
Jitter testi , hastaya yalnızca bir motor ünitini aktive edecek şekilde, mümkün olan en hafif şekilde bir kasını istemli olarak kastırarak (hasta tarafından büyük işbirliği gerektirir) ya da bir intramusküler sinir dalını uyararak (incelemeyi yapanda büyük sabır gerektirir) gerçekleştirilir. EMG iğnesi, aynı motor ünite ait iki kas lifinden kayıt yapılıncaya kadar ilerletilir. Eğer osiloskop taraması ilk lifin ateşlenmesiyle tetiklenirse, ikinci lif potansiyelinin dalgalanan latansı, ikinci tepenin bir hareketi (jitter) olarak ekranda görülebilir. Jitterin derecesi iki kas lifinin aktivasyonları arasındaki intervalin öçülmesi ile kantitatif olarak gösterilebilir( terminal aksonların uzunlukları arasındaki hafif farklılığın sonucu olarak), buradan ortalama bir interpik intervali belirlenir. Ortalama 20 lif çifti örneklenir, ardısıra intervallerin ortalaması çıkarılabilir. Ekstensor digitorum kommunis gibi bir kasta ortalama varyasyon 34 ms'den fazla olmamalıdır. Kabul edilebilir ortalama, büyük proksimal kaslar için daha düşüktür. Ayrıca, nöromüsküler kavşak hastalığında bir çiftteki bir kas lifi, iletimdeki blok sonucunda aralıklı olarak ateşlenmeyebilir. Bu tekniğin daha öte ayrıntıları ve klinik uygulamaları Stalberg ve Trontelj tarafından her yönüyle tartışılmıştır.
